ارزيابي منحني هاي هم باران حاصل از روش هاي زمين آماري و همبستگي در استان كهگيلويه و بويراحمد

در مناطق خشك و نيمه خشك به دليل نبود و يا پراكنش بالاي ايستگاه هاي باران سنجي، برآورد بارش منطقه اي ميان ايستگا ه ها براي مديريت آب و خاك و سيلاب ضروري است. در اين تحقيق به منظور بررسي تغييرات مكاني بارش هاي حداكثر و فراگير در محدوده استان كهگيلويه و بويراحمد، رگبارهاي مشاهداتي جمع آوري (35 ايستگاه) و مورد مطالعه قرار گرفت و تعداد 45 رگبار در تداوم هاي ذكر شده انتخاب شد. به منظور بررسي نحوه پراكنش مكاني مقادير بارش در رگبارهاي مورد مطالعه، الگوي مكاني رگبارهاي مشاهداتي با 4 روش كريجينگ، كوكريجينگ، عكس فاصله و معادله گراديان بارش تحليل گرديد و نتايج با استفاده از مقايسه ميزان خطاي برآورد شده در هر روش، ارزيابي گرديد. با استفاده از الگوهاي حاصله از روابط عمق-سطح-تداوم، بارش هاي حداكثر در تداوم هاي 2، 3، 6، 9، 12، 18 ، 24 ،36 و48 ساعته در استان كهگيلويه و بويراحمد تعيين شد. باتوجه به نتايج حاصله ضرايب همبستگي براي تداوم هاي 6، 18، 36 و 48 ساعته مقادير مناسب تري را ارائه كرده است. روابط عمق- سطح- تداوم بارش حاصل از اين روش در مجموع مقدار بارش كمتري را نسبت به روش زمين آمار نشان مي‌دهد. اين بررسي نشان داد كه اكثر رگبارها در روش كريجينگ از خطاي كمتري برخوردار بوده اند.