جايگاه هويت ملي در ايران نگاهي به تطور تاريخي، الگوها و سياست‌هاي هويت ملي

هؤيت ملي ايرانيان به عنوان ما حاصل خودآگاهي نسبت به انباشتي تاريخي از تجربه‌هاي فرهنگي، سياسي و اقتصادي، سرزميني بنام ايران، مانند ساير كشورهاي جهان، پديده‌اي مدرن است كه به تدريج بعد از ارتباط ايران با غرب به ويژه بعد از شكست‌هاي متعدد از روس‌ها و اعزام نخبگان ايراني و پيدايي مشكله هؤيت در نزد اين افراد، در ايران پديدار گرديد. پژوهش حاضر با روش توصيفي– تحليلي و با رويكردي تاريخي و بهره‌گيري از ابزار كتابخانه‌اي و اينترنتي به بررسي مسائل هؤيتي در ايران قبل از 1320 مي‌پردازد. فرضيه پژوهش عبارتست از اينكه علي‌رغم كهن بودن تمدن ايران و حس وطن دوستي كه در مقياس‌هاي مختلف در طول تاريخ در برخي از ايرانيان وجود داشته است اما هؤيت ملي مانند كشورهاي ديگر پديده‌اي مدرن محسوب مي‌شود و در ايران، تاريخ آن به دوران مشروطه بر مي‌گردد و آنچه بيش از آن در ايران وجود داشته است، هؤيت اجتماعي فرهنگي بوده است. بررسي تطور تاريخي هؤيت ملي در ايران از زمان مشروطه نشان دهنده مطرح شدن الگوهاي هؤيتي غربگرايانه و باستان‌گرايانه در دورهاي قبل از 1320 مي‌باشد.