شوراي همكاري خليج فارس و روند بيداري اسلامي در بحرين

بحرين كشوري كوچك اما مهم در معادلات منطقه اي است. اين كشور در دوره پس از استقلال از ايران در سال 1971 همواره تلاش داشته تا با توجه به ضعف ژئوپلتيكي و ناتواني در حفظ امنيت و استقلال به اتحاد با قدرت هاي منطقه اي و فرامنطقه اي مبادرت كند. لذا زمانيكه تشكيل شوراي همكاري خليج فارس در سال 1981 مطرح شد اين كشور با توجه به ضعف هاي ساختاري در حوزه هاي مختلف و بويژه مسأله دموكراسي به عضويت آن در آمد. اين پژوهش با استفاده از روش توصيفيتبييني در پي بررسي علل آغاز بحران داخلي بحرين در سال 2011، چرايي ورود شوراي همكاري خليج فارس به آن و سياست هاي متخذه از جانب اين شورا براي مديريت اين بحران مي باشد. يافته هاي پژوهش حاكي از آن است كه از زمانيكه مردم بحرين در فوريه سال 2011 در اعتراض به مشكلات داخلي مانند تبعيض مذهبي، ديكتاتوري سياسي، مشكلات اقتصادي و شكاف طبقاتي دست به قيام زده اند و ابتدا خواستار اصلاحات و سپس اسقاط حكومت آل خليفه شده اند، اين شورا تلاش نموده است با سياست هايي مانند اعزام نيروهاي واكنش سريع (سپر جزيره)، تبليغات رسانه اي بر عليه مخالفين و القاي اين مطلب كه مخالفين حكومت آل خليفه شيعيان تحت هدايت جمهوري اسلامي ايران هستند، حمايت بي حد و حصر از حكومت آل خليفه و مطرح شدن طرح هايي مانند الحاق بحرين به عربستان به مديريت بحران مبادرت و وضع موجود را در ميان كشورهاي عضو شورا حفظ كنند.