تدوين الگو رابطه مادر – كودك با نشانگان اختلال دلبستگي واكنشي در كودكان 2 تا 5 سال

هدف پژوهش حاضر، تدوين الگو رابطه مادر – كودك در اختلال دلبستگي واكنشي وبررسي اثربخشي بازي درماني مبتني بر دلبستگي  بر كاهش نشانگان اختلال دلبستگي  واكنشي در كودكان 2 تا 5 سال بود. پژوهش حاضر توصيفي از نوع همبستگي است، جامعه پژوهش شامل تمامي زوج  مادر و كودك (2 تا 5 ساله) با نشانگان اختلال دلبستگي واكنشي در شهر تهران است. در بخش اول 150 مادر و كودك  به روش نمونه گيري در دسترس از مهد كودك ها انتخاب شدند. نمونه ي پژوهشي در بخش دوم جهت سنجش اثربخشي بازي درماني بر كاهش نشانگان اختلال  دلبستگي واكنشي شامل دو گروه 15 نفر كه در دو گروه آزمايشي و كنترل قرار گرفتند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه مشكلات ارتباطي RPQ ، مقياس ارزيابي بازي تعاملي مادر و كودك  و مصاحبه باليني بود. همچنين در بخش دوم جهت پيش آزمون و پس آزمون از پرسشنامه مشكلات ارتباطي استفاده شد.تحليل عاملي اكتشافي و تاييدي جهت شناسايي روابط بين متغيرهاي پژوهش استفاده شد و جهت مقايسه پيش آزمون و پس آزمون گروه آزمايش و كنترل، از تحليل كواريانس داده ها استفاده شد. نتايج تحليل عاملي اكتشافي با هدف شناسايي عوامل مرتبط با الگوي ارتباطي مادركودك در كودكان دو تا پنج ساله داراي اختلال دلبستگي واكنشي  نشان داد كه موارد دخالت مادر، تحسين، عاطفه، توجه مادر، حساسيت مادر، و پاسخ دهي مادر به تعاملات كودك، بيشترين تاثير را در تعامل بدون ساختار و هم چنين موارد خودسري كودك، تحسين و تمجيد مادر و سطح تنبيه، بيشترين تاثير را در تعامل با ساختار مادر و كودكان با نشانگان اختلال دلبستگي واكنشي دارند. نتايج بر اساس مباني نظري و مشاهدات باليني مورد تبيين قرار گرفت.