بررسي تطبيقي ميراث مشترك ايران و هند در عصر ساسانيان از افسانه تا تاريخ؛ به روايت شاهنامه فردوسي

دو تمدن كهن ايران و هند، به‌دليل روابط ديرينه فرهنگي، سياسي و اقتصادي، شناختي نسبي از هويت يكديگر داشته‌اند كه در طول زمان صيقل‌ خورده، تكميل و گاهي نمادين شده است. بي‌گمان، براي شناخت تاريخ ايران و هند عصر باستان و چگونگي روابط اين دو ملت، ناگزير از دريافتن تصوير تاريخي هند در فرهنگ ايران هستيم. بررسي اسطوره، حماسه و شعر، ما را در رسيدن به واقعيت‌هاي تاريخي ياري مي‌رساند. شاهنامه اين قابليت را دارد كه بيان‌كننده تاريخ و فرهنگ ايران و هند باشد.در اين پژوهش برآنيم تا با روش توصيفي‌ـ‌تحليلي و با استفاده از منابع كتابخانه‌اي، به اين پرسش اصلي پاسخ دهيم كه اصولاً فردوسي درشاهنامه تا چه حد از منابع تاريخي و متون پهلوي تبعيت كرده است. نوشتار نشان مي‌دهد كه فردوسي از منابعي كه در دست داشته تبعيت كرده و در قسمت‌هاي مربوط به عصر ساسانيان با كارنامه اردشير بابكان، يادگار زريران و خداي‌نامك اختلاف مهمي ندارد.