كاركرد تصويرپردازي دنيا در سير روايي «داستان سياوش» با تأكيد بر نظريه ژنت

فرآيند روايت داستان و شگردهاي روايي آن مخاطب را در جهت درك نحوه وقوع داستان هدايت مي‌كند. در اين ميان، استفاده از تصاوير مكرر در متن داستاني ممكن است دستمايه‌اي خاص در خلق اثر هنري براي گوينده باشد. يكي از درون‌مايه‌هاي اصلي شاهنامه فردوسي پرداخت مكرر به دنيا و تصاوير برخاسته از آن است. اين تصوير از جمله تصاويري است كه ذهن راوي شاهنامه را در بخش‌هاي مختلف داستان‌ها به خود مشغول كرده است و حتي توجه فردوسي به اين امر سبب شده تا سرعت روايت كند شود. هدف اين پژوهش، بررسي و تحليل تصوير دنيا در داستان سياوش با استفاده از مؤلفه‌هاي پنج‌گانه روايي ژنت است. استفاده از نوع روايي آينده‌نگر، كاربرد بسامد مكرر و كانون روايي اين داستان در پرداخت به تصوير دنيا، نشان مي‌دهد كه تصويري خاص از درون‌مايه‌اي ويژه نيز مي‌تواند در ترتيب نقل وقايع و كنش‌هاي داستاني با به‌هم‌ريختگي توالي زماني، سرعت ادراك خواننده را كاهش دهد و در نتيجه تمايل مخاطب را به دانستن نحوه وقوع داستان افزون كند.