چندصدايي در رمان سنگ صبور

طرح نظريه چندصدايي باختين در گستره نقد ادبي، نوع نگرش به متون ادبي دگرگون شد و با توجه به نيازهاي جامعه مدرن، اين گفتمان در كانون توجه انديشه وران و نظريه‌پردازان متون ادبي قرار گرفت. چندصدايي، با امكانات فرازباني ويژه خود، با رويكردي نو، بازانديشي مخاطب را به ارمغان مي‌آورد تا دريافتي متفاوت را تجربه كند. در اين پژوهش، كه بر پايه تحليل محتوا و منطق مكالمه باختين، صورت گرفته، مي توان سنگ صبور را به‌مثابه اثري چندصدا و داراي قابليت مكالمه و گفت وشنود بررسي و تحليل كرد. رمان سنگ صبور با ساختاري ويژه و متفاوت نسبت به ديگر آثار چوبك و بهره مندي از مؤلفه هايي چون كثرت آواها، بهره گيري از شيوه جريان سيال ذهن، تك گويي دروني، كاركردهاي بينامتني، گفتمان دوسويه، مكاتب ادبي و... داستاني چندصدايي است. سعي نگارنده بر آن بوده كه بتواند مؤلفه هاي چندصدايي را در متن بيابد و تأثير آن موارد را بر چندصداشدن متن نشان دهد.