مفهوم شفابخشي در ايران

منظر شفابخش به عنوان يكي از موضوعات حوزه معماري منظر مطرح است. مطالعات انجام‌‌شده در غرب نشان از رويكردهاي خاص نظريه‌پردازان غربي در خصوص منظر بيمارستاني، منظر شفابخش و نگرش‌هاي نوين درباره به كارگيري طبيعت و عناصر آن در ساخت منظر بيمارستاني و درماني دارد. اما نگاهي به فضاهاي امروز درماني در ايران گوياي تفاوت اساسي در نگرش مردم و فرهنگ عمومي نسبت به فضاي بيمارستان است؛ چنانچه اين تفاوت فرهنگي و نگرشي، منظري متفاوت از بيمارستان‌هاي غربي را نشان مي‌دهد.به‌طوري‌كه در اين پژوهش مفاهيم بازخواني‌شده در محوطه بيمارستان مورد مطالعه نشان از وجود مفاهيم نويني دارد كه به هيچ وجه در بيمارستان‌هاي غربي ديده نمي‌شود؛ مفاهيمي مانند روابط همراهان بيمار و ملاقات‌كنندگان در بيمارستان كه مطابق فرهنگ ايراني است. همچنين مفاهيمي همچون سكونت و حكمت كه ناشي از نگاه خاص ايرانيان به مفهوم بيمارستان است. اين پژوهش از طريق مطالعه كتابخانه‌اي درخصوص تاريخ بيمارستان و طب در ايران و غرب، با برداشت‌هاي محلي و مصاحبه به شكل پرسش‌نامه در محوطه بيمارستان امام خميني تهران به اهميت و رابطه مستقيم مناظر شفابخش در محيط هاي بيمارستاني با ويژگي‌هاي فرهنگي و بومي هر سرزمين و بازخواني تفاوت اساسي مفهوم شفا در ايران و غرب به شكل اجمالي پرداخته است.