تأثير دوران تحول در منظر طبيعي شهر تهران

فضاي سبز به گونه‌اي كه در اختيار عموم مردم قرار داشته باشد و در كنار آن تعاملات اجتماعي و فرهنگي شكل بگيرد، از زمان‌هاي بسيار دور در ايران در قالب تفرجزيارت در محل امام‌زاده‌ها وجود داشت. دو عنصر آب و گياه كه در انديشه ايرانيان داراي تقدس و احترام خاصي است با همجواري در كنار بقاع متبركه امام‌زادگان بر وجه تقدس و احترام آنها افزوده شد. اما در دوران گذار از سنت به مدرنيته، در دوره پهلوي فضاهاي سبز عمومي در قالب فرم جديد به صورت پارك شهري و به تبعيت و تقليد از غرب در ايران شكل گرفت. علي‌رغم ايجاد فضاهاي سبز در مقياس گسترده‌تر، بيگانه بودن اين فضاها با انديشه و ذهنيت ايرانيان منجر به گسست ارتباط با اين گونه فضاها شد. اين مقاله با بررسي و مقايسه ويژگي هاي مختلف در ارتباط با نمونه‌هاي فضاي سبز عمومي در دوران سنت و مدرنيته سعي بر واكاوي و تحليل دلايل دور شدن انسان معاصر از فضاي سبز علي‌رغم بالا رفتن سرانه آن در فضاهاي شهري دارد.