كليدواژه :
خاورميانه , آمريكا , سلسله مراتب , نظم منطقه‌اي , بي‌ثباتي
چكيده فارسي :
نظم سلسله مراتبي موجود در خاورميانه بي‌ثبات و منبع نا امني است. در شرايط فعلي منطقه‌اي، بي‌ثباتي ذاتي اين نظم، نتيجه انباشت چهار مؤلفه است. نخست، زمينه جهاني، تحريك و يا تضعيف شديد ايالات متحده را به عنوان يك نيروي متعهد فعال در خاورميانه به وجود آورد و فضاي ميان ستيزه گران محلي را براي هژموني منطقه باز كرد. عامل دوم رقابت ميان قدرت‌هاي منطقه نه تنها براي گسترش نفوذ منطقه‌اي بلكه قدرت و موقعيت آنها در نظم جهاني بزرگتر است. اسرائيل و عربستان به دنبال حفظ وضعيت فعلي جهاني هستند، در حالي كه تركيه و ايران خود را به عنوان قدرت ضد هژمونيك درك مي‌كنند و به دنبال تضعيف نظم و سلسله مراتب جهاني غرب هستند. سوم، در حالي كه برخي از قدرت‌هاي ميداني منطقه‌اي در انتخاب سياست‌هاي خارجي (يعني "قدرت" عملگرايانه) بيشتر عمل مي‌كنند، بعضي از آنها بر اساس ايدئولوژي يا هويت (يعني "قدرت‌هاي متضاد")، متحد مي‌شوند، كه باعث شكل گيري عميق‌تر و طولاني‌ترتنش‌ها مي‌شود. در نهايت، فروپاشي قدرت مركزي در چندين كشور عربي پس از قيام‌هاي سال 2011 - در ليبي، سوريه، عراق، لبنان و يمن - فرصتي عالي براي قدرت‌هاي منطقه‌اي و حتي برخي از كشورهاي منطقه ثانويه‌اي فراهم كرده است تا نفوذ خود را از طريق پروكسي‌هاي محلي و بازيگران غير دولتي گسترش مي‌دهند. ويژگي‌هاي تركيبي نظم منطقه‌اي در خاورميانه احتمالا موجب بي‌ثباتي و تنش در آينده مي‌شوند.
چكيده لاتين :
There is an emerging hierarchical order in the Middle East that is both
unstable and is also a source of instability. In the current regional setting,
the inherent instability of this order is the result of a confluence of four
mutually reinforcing developments. First, the global context has entailed a
steady departure, or weakening, of the United States as an active interested
power in the Middle East, opening up space among local aspirants for
regional hegemony. A second factor is the competition among regional
powers not only for the expansion of regional influence but also their
power and position in the larger global order. Israel and Saudi Arabia seek
to maintain the global status quo, while Turkey and Iran perceive of
themselves as counter-hegemonic powers and seek to undermine the
Western-engineered global order and hierarchy. Third, while some
regional middle powers are more pragmatic in their foreign policy choices
(i.e. “pragmatic” middle powers), some form alliances on the bases of
ideological or identity affinity (i.e. “allied” middle powers), further
deepening and prolonging tensions. Fourth and finally, the collapse of
central authority in several Arab states following the 2011 uprisings—in
Libya, Syria, Iraq, Lebanon, and Yemen—has provided the perfect
opportunity for the regional powers, and even some of the secondary
regional states, to expand their influence through local proxies and nonstate actors. The combined features of the regional order in the Middle East
are likely to inhere instability and tensions for the foreseeable future.
