چارچوب تدوين سياست هاي گردشگري جمهوري اسلامي ايران

اين مقاله مي‏كوشد با توجه به سياست هاي گردشگري برنامۀ پنج ساله پنجم توسعۀ اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي كشور و سياست هاي گردشگري مذكور در سند چشم انداز 1404، چارچوبي براي تدوين سياست هاي گردشگري جمهوري اسلامي ايران معرفي كند. براي اين كار از خبرگان گردشگري (مشتمل بر جامعه دانشگاهي مرتبط با موضوع، كارشناسان ارشد سازمان ميراث فرهنگي، صنايع دستي و گردشگري) در قالب پرسش‌نامه‌اي متشكل از 15 سوال با طيف 5 گزينه اي ليكرت دربارۀ سياست هاي بخش، نظرخواهي شد. پاسخ هاي اين خبرگان، پس از انجام آزمون لازم براي تعيين تناسب آن‌ها براي تحليل عاملي اكتشافي و تأييدي (با استفاده از نرم افزارهاي اس.پي.اس.اس و ليزرل) تحليل گرديد. به اتكاي نتايج، چهارچوبي متشكل از سياست هاي اقتصادي – حمايتي، سياسي – امنيتي، توسعه – بازاريابي و فرهنگي ارائه شد كه مي تواند براي سياست گذاري هاي آتي (به‌ويژه برنامۀ پنج ساله ششم توسعۀ اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي) و رسيدن به اهداف سند چشم انداز 1404 مورد استفاده قرار گيرد. يافته ها هم‌چنين نشان مي‌دهد كه از نظر خبرگان در فرآيند تدوين سياست هاي گردشگري، سياست هاي توسعه – بازاريابي داراي بالاترين اولويت هستند. در اين تحقيق اولويت اهميت شاخص هاي هر يك از سياست هاي پيشنهادي گردشگري نيز مشخص گرديده است.