مقايسه فرونسيس در انديشه هاي هايدگر و ملاصدرا

فرونسيس از دو حيث هستي و ماهيت آن در انديشه‌هاي هايدگر و ملاصدرا قابل مقايسه است. هايدگر از حيث هستي ‌شناختي قائل به برتري فرونسيس بر تمامي انحاء كشف و گشودگي دازاين همچون اپيستمه، تخنه و سوفياست؛ اما ملاصدرا به تأسي از ديدگاه ارسطو، سوفيا را به عنوان امكان اصيل انسان معرفي و قائل به برتري سوفيا بر تمامي علوم و حتي فرونسيس شده است. از سويي ديگر ملاصدرا با اينكه صراحتاً از برتري سوفيا سخن مي‌گويد اما در متن مباحث خويش به وحدت سوفيا و فرونسيس جهت وصول به سعادت قائل مي‌شود. علاوه بر اين، آراء دو فيلسوف در حوزه موضوع، فاعل، غايت و ماهيت فرونسيس قابل مقايسه است. ملاصدرا به تأسي از ارسطو موضوع فرونسيس را نفس انساني و كمال آن دانسته است. در حالي كه هايدگر موضوع آن را وجود دازاين مي‌داند. اين نحوه تفكر درباره موضوع؛ فاعل، غايت و ماهيت فرونسيس را تحت الشعاع قرار مي‌دهد؛ بطوري كه هايدگر فرونسيس را نحوه‌‌اي از وجود دازاين و ملاصدرا نحوه‌اي از معرفت مي‌داند. با وجود اين هر دو فيلسوف غايت فرونسيس را رسيدن انسان به وجود اصيل معرفي مي‌كنند؛ اين در حالي است كه تعريف دو فيلسوف از وجود اصيل با توجه به مباني متفاوتي كه اتخاد كرده‌اند كاملاً متفاوت است. وجود اصيل در ملاصدرا با توجه به مبدأ و معاد، معنا و مفهوم مي‌يابد حال آنكه در وجود اصيل هايدگري به هيج وجه به مبدأ و معاد توجه نشده و به جاي آن اموري همچون خويشتن يابي، تيمارداشت و توجه به مرگ مورد توجه قرار گرفته است.