هويت مكان از ديدگاه نظريه نسبيت و مكانيك كوانتومي، مطلق انگاري نسبي يا نسبي‌گرايي مطلق

بررسي هويّت مكان در فيزيك نظري همواره مورد توجه و مناقشه بوده است. نيوتن بر مبناي  مكانيك كلاسيك به مكان مطلق معتقد بود؛ امّا لايب نيتس در همان زمان مكان را امري نسبي و ناشي از موقعيت اشياء نسبت به يكديگر مي دانست. اين بحث تا آنجا ادامه يافت كه نظرياتي بينابيني نيز شكل گرفت. نظريۀ نسبيّت خاص، ديدگاهي نسبي گرا دارد اما نسبيّت عام تا حدودي مطلق‌انگار جلوه مي كند؛ از اين‌رو به نظر مي‌رسد كه رويكرد نسبيّت به هويّت مكان با نوعي دوگانگي همراه است. از سوي ديگر مكانيك كوانتومي نيز با طرح نظريۀ اربيتال و تعريف فضا بر مبناي احتمال حضور ذرّات، نگرشي نسبي گرا دارد؛ لكن آنجا كه موقعيت هر ذرّه را ميان ديواره‌هاي پتانسيلي ناشي از توابع انرژي محدود مي كند، به سمت هويّتي مطلق گرا سوق مي يابد. بدين ترتيب مي توان نگرش كوانتومي نسبت به مكان را نيز درگير با نوعي دوگانگي قلمداد كرد.