رمانتيسم و بازتاب آن در شعر احمد شاملو

رمانتيسم يكي از مكاتب ادبي مؤثر برافكار، عقايد و ايده‌هاي اجتماعي و سياسي اديبان و شاعران معاصرملل مختلف بودهاست كه بازتاب آن در ادبيات فارسي نيز پرفروغ جلوه‌ كرده‌است. برپايه اين مهم، مقاله حاضر به شيوه توصيفي تحليلي، به تحليل فحواي برخي از مهم‌ترين شاخص‌هاي مكتب رمانتيسم از جمله تخيل، هيجان و احساس، فردگرايي و اهتمام به خويشتن، عشق، انسان‌گرايي، بازگشت به طبيعت، سير و سياحت و يادكرد مرگ در شعر «احمد شاملو»، از شاعران معاصر ادب پارسي همت گمارده‌است. يافته‌هاي اين جستار نشان مي‌دهد، از پس خيال‌انگيزي شعر شاملو، مخاطب همراه با او از حالت شعوري به حالت شعري منتقل‌ مي‌شود و پژواك خيال را در سروده‌هايش مي‌يابد. شعر شورانگيز شاملو، حاصل حضور هيجان و احساس رمانتيك‌گونه وي است؛ احساسي كه شاعر هرچه را با آن تجربه مي‌كند، در طليعه شعر و ادب جاي مي‌دهد. بر اساس نگاه شاملو به عشق، كنش و واكنش مهر ومحبت انساني در قالب دو قلب، از ضروريات و ملزومات زندگي بشري برشمرده مي‌شود. وي علاوه بر پرداختن به دغدغه‌هاي انسان امروزي، تمام تلاش خويش را به‌كاربسته است تا ساحت انسانيت را از مرزهاي اديان و ملل و نژادها گذر دهد و گستره دايره جهان شمول انسانيت را بيش از پيش بگستراند.