نقدي بر ساختار اشعار قيصر امين پور

ادبيات، اعم از نثر و نظم همه آنها به صورت منسجم و يكدست نيستند، بلكه برخي در مرتبه عالي، برخي متوسط و بعضي نيز ضعيف اند و همين موضوع انديشمندان سخن سنج را بر آن داشته است تا به نقد سره و ناسره آن بپردازند و نقد ادبي آن است كه به ارزش و اعتبار آثار ادبي پرداخته شود و نيك و بد آن در معرض ديد خوانندگان آن آثار قرار گيرد. با اين بيان مي توان فهميد كه يك اثر ادبي، به ويژه شعر، آن است كه منتقد با نگرش عميق و دقيق، عبارات و مضامين آن را ارزيابي كند. در نقد ساختاري، اجزاي يك سروده را نبايد به صورت يك بعدي بررسي كرد، بلكه بايد در مقوله هاي آوايي، لغوي و نحوي نيز تجزيه و تحليل نمود و در بررسي آوايي به ساختار وزن، قافيه، رديف و موسيقي كلام و معني شعر نيز توجّه ويژه كرد. با اين توصيف بررسي ساختار شعر، امكان پذير نيست جز آنكه در پرتو تصويرهاي خيالي انجام گيرد. شعر قيصر امين پور، شاعر دردآشناي پس از انقلاب نيز در همين راستا گام برمي دارد. ويژگي هاي شعر امين پور عبارتند از: ستايش و عشق، تصويرسازي هاي زيبا، مذهب اعتراض، غمگنانه بودن، تكرار و بازي با كلمات، به كارگيري تلميحات، هنجارگريزي دستوري و واژگاني، نارسايي وزن و موسيقي، حشوگويي و سروده هاي سست و كم ارزش، ادبيات كودكانه، تتبع از شاعران ديگر، استفاده از واژه هاي عاميانه و بهره گيري از آرايه هاي شعري از قبيل: تشبيه، استعاره، جناس، پارادوكس يا تناقض نمايي، غلوّ، مراعات نظير، ساختار آوايي، تركيبات نو، تضاد، تمثيل و غيره.