اثربخشي مداخله خانواده محور بر تعاملات والد كودك و مشكلات بروني سازي شده كودكان با سندرم داون

The Effectiveness of a Family-Centered Intervention on Parent-Child Interactions and Externalized Problems of Children with Down’s Syndrome

زمينه و هدف: پژوهش حاضر با هدف طراحي و بررسي اثربخشي برنامه بهبود بخشي روابط والد-كودك به منظور كاهش مشكلات بروني سازي شده در كودكان سندرم داون انجام شد. در اين پژوهش ابتدا برنامه بهبود بخشي روابط والد-كودك طراحي، سپس به ارزيابي اثربخشي برنامه از طريق پژوهش شبه آزمايشي با انتساب نمونه تصادفي با پيش آزمون، پس آزمون، پيگيري پرداخته شد. روش كار: در اين طرح والدين به همراه فرزندانشان به دو گروه آزمايش و كنترل تقسيم شدند. جامعه پژوهش حاضر همه دانش آموزان سندرم داون در حال تحصيل در سال 95-96 مدارس استثنايي شهر تهران به همراه والدينشان بود و در نهايت 36 مادر از بين 56 مادر داراي فرزند سندرم داون با مصاحبه تشخيصي و ملاك هاي ورود و خروج پژوهش غربال شدند، و به پرسشنامهCBCL و پرسشنامه مقياس رابطه والد-كودك هم در مرحله پيش آزمون، پس آزمون، پيگيري پاسخ دادند. تحليل داده ها به روش تحليل كوواريانس چند متغيره از نوع اندازه­گيري هاي مكرر بود. نتايج: يافته ها نشان داد كه ميانگين پس آزمون در دو گروه كنترل و آزمايش با يكديگر تفاوت معني داري داشته و ميانگين نمرات گروه آزمايش به صورت معني داري كمتر از گروه كنترل بوده كه اين امر حاكي از تاثير مثبت مداخله خانواده محور بوده است. نتيجه گيري: نتايج پژوهش حاضر نشان مي دهد كه برنامه بهبود بخشي روابط والد-كودك باعث كاهش خرده مقياس هاي تعارض و وابستگي و افزايش خرده مقياس نزديكي در روابط والد-كودك گرديد و همچنين منجر به كاهش مشكلات رفتاري در كودكان سندرم داون شد.

Background and Aim: The objective of this study was to design and examine the effectiveness of a parent-child relationship improvement program in reducing the externalized problems in children with Down's syndrome. A parent-child relationship improvement program was designed, followed by assessing its effectiveness in a random sample of pupils using a quasi-experimental research design with a pre-test, post-test and follow-up. Materials and Methods: The study population was all the pupils with Down’s syndrome in the schools for exceptional student in Tehran and their parents in the academic year 2016-2017. The parents and their children were divided into two experimental and control groups. Thirty-six out of 56 mothers were screened based on a diagnostic interview and inclusion and exclusion criteria and completed the CBCL and parent-child relationship questionnaires in the pre-test, post-test, and follow-up stages. Data analysis was performed using the multivariate covariance analysis with repeated measurements. Results: The results showed that the mean post-test scores were statistically significantly different between the control and experimental groups, the mean scores of the experimental group being lower than those of the control group, which indicates a positive effect of the family-centered intervention. Conclusion: Based on the findings, it is concluded that the parent-child relationship improvement program can reduce the subscales of conflict and dependence and increase the subscale of intimacy in the parent-child relationships. Moreover, it can also reduce behavioral problems in children with Down’s syndrome.