اثربخشي آموزش مبتني بر روانشناسي مثبت نگر بر بهزيستي روانشناختي وابعاد آن در بيماران مبتلا به ديابت نوع دو

Effectiveness of Positive Psychology Training on Psychological Well-being and Its Dimensions Among Patients With Type II Diabetes

بيماري ديابت از شايع ترين بيماريهاي مزمن است كه روي خصوصيات روحي و رواني هم تاثير منفي دارد. هدف از پژوهش حاضر بررسي اثربخشي آموزش مبتني بر روانشناسي مثبت نگر بر بهزيستي روانشناختي و ابعاد آن در بيماران مبتلا به ديابت نوع دو بود. روش بررسي : اين مطالعه نيمه تجربي از نوع پيش آزمون-پس آزمون با گروه كنترل و پيگيري بود. نمونه مورد مطالعه به روش نمونه گيري در دسترس از ميان بيماران مبتلا به ديابت نوع دو مراجعه كننده به مركز سلامت حضرت علي(ع) شهر اصفهان در سال1396 انتخاب و به طور تصادفي به دو گروه 15 نفره تقسيم شدند. گروه آزمايش تحت آموزش روانشناسي مثبت نگر قرار گرفتند و گروه كنترل هيچ درماني دريافت نكردند. هر دو گروه قبل و بعد از انجام مداخله و در مرحله پيگيري با استفاده از پرسشنامه بهزيستي روانشناختي ريف(1980) بررسي مورد سنجش قرار گرفتند. داده ها با استفاده از روش تحليل واريانس با اندازه گيري مكرر مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند يافته ها: نشان داد آموزش روانشناسي مثبت نگر بر بهزيستي روانشناختي و پذيرش خود، روابط مثبت با ديگران، داشتن هدف در زندگي، تسلط محيط در بيماران مبتلا به ديابت نوع دو تاثير معنادار داشته است و بين گروه آزمايش و كنترل تفاوت معناداري وجود دارد ولي برخود مختاري و رشد شخصي بين گروه آزمايش و كنترل تفاوت معناداري وجود ندارد (0/001>P). نتيجه گيري : آموزش مبتني بر روان شناسي مثبت نگر به طور موثري باعث بهبود بهزيستي روانشناختي بيماران مبتلا به ديابت نوع دو مي گردد. بنابراين توصيه مي شود از اين رويكرد درماني براي كمك به ارتقاء بهزيستي روانشناختي اين بيماران استفاده شود.

Diabetes is one of the most common chronic diseases which also affects individuals' mental and psychological characteristics. The purpose of this study was to investigate the effectiveness of positive-psychology training on psychological well-being and its dimensions on patients with type II diabetes. Materials and Methods: This quasi-experimental study was conducted based on a pretest-posttest design with a control group and follow-ups. The participants were selected through convenient sampling from patients with type II diabetes who referred to Hazrat-e-Ali Health center in Isfahan during 2017. Subsequently, the participants were randomly divided into two groups of 15 people. The experimental group received positive psychology training, whereas the control group did not receive any treatment. Both groups were evaluated before and after the intervention and in the follow-up stage through Reef's Psychological Well-Being Questionnaire (1980). The data were analyzed using repeated measure ANOVA. Results: The results showed that positive psychology training correlated significantly with psychological well-being, self-acceptance, positive relationships with others, having a purpose in life, and environmental domination in patients with type II diabetes. In addition, there was a significant difference between the experimental and control groups regarding the abovementioned variables. However, no significant difference was observed between the intervention and control groups regarding self-autonomy and personal growth (P<0.001).). Conclusion: Positive psychology training effectively improves the psychological well-being of patients with type II diabetes. Therefore, it is recommended that this treatment approach be used to help improve the psychological well-being of these patients.