فهم تجربۀ زيسته زنان بي‌خانمان

بي‌خانماني ازجمله مسائل اجتماعي قابل‌توجهي است كه در عصر حاضر اكثر كشورهاي جهان اعم از توسعه‌يافته و توسعه‌نيافته درگير آن هستند و در سطح جامعه ايران و بالاخص در سال‌هاي اخير به شكل جدي‌تري گسترش‌يافته است. شناخت مسائل و مشكلات اين گروه، مي‌تواند برنامه‌ريزان اجتماعي را در طراحي سياست‌هاي اجتماعي كارآمد ياري رساند. ازاين‌رو، مطالعه حاضر به بررسي تجربه زيسته زنان بي‌خانمان با محوريت مسائل و مشكلات اجتماعي كه در حين بي‌خانماني با آن درگير بوده‌اند، نيز پرداخته است. داده‌هاي اين تحقيق از طريق روش تحقيق كيفي و با استفاده از تكنيك‌هاي مصاحبه و مشاهده گردآوري‌شده است. روش‌شناسي تحقيق، پديدار شناختي است. حجم نمونه 18 نفر مي‌باشد. افرادي كه همگي در يك ملاك خاص مشترك‌اند و آن تجربه بي‌خانماني است. تجزيه‌وتحليل اطلاعات به روش ولكات انجام شد و 7 تم اصلي استخراج شد كه در واقع نشانگر تصويري سازمان‌يافته از تجربيات زنان مي‌باشد. اين تم‌ها عبارت‌اند از: اعتياد و تداوم بي‌خانماني، استراتژي تلاش براي بقاء، قرباني جرائم و آزار چندگانه، شكل‌گيري احساسات منفي، طرد اجتماعي، ناكارآمدي شبكه‌هاي اجتماعي و هم‌رويدادي محروميت‌ها. در نهايت مي‌توان گفت، زنان بي‌خانمان داراي شرايط و وضعيت بسيار دشواري هستند كه آن‌ها را در مقابل آسيب‌ها و تهديدهاي ناشي از بي‌خانماني، آسيب‌پذير مي‌كند. در واقع آن‌ها به حدي درگير تجربيات منفي ناشي از بي‌خانماني شده‌اند كه اولاً تداوم بي‌خانماني آن‌ها را در پي داشته است و ثانياً امكان رهاشدگي از شرايط منفي را براي آن‌ها دشوار نموده است.