نشانه- مردم شناسي ديداري جايگاه سرير در نگارگري ايراني

نگارگري ايران از ديرباز يكي از مستندات تاريخي فرهنگ و تمدن كهن سرزمين ايران بوده و تصاوير آن سرشار از نمادها و نشانه‌هاي فرهنگي است كه از نوع جهان بيني و ارزش‌هاي دوران خود خبر مي‌دهند. از اينرو تحليل معنايي اين نشانه‌هاي تصويري يكي از راه‌هاي بازيابي و درك بهتر طرز فكر و سبك زندگي يك سرزمين و همچنين كاربرد و ارزش‌هاي نشانه‌اي و فرهنگي ابژه‌ها در دوران گذشته آن فرهنگ و همچنين پيگيري روند تغيير نظام‌هاي اجتماعي و سبك زندگي در يك جامعه مي‌باشند. لذا در اين پژوهش با توجه به نمونه‌هايي از نگارگري‌هاي ايراني به بررسي جايگاه، كاركرد و معناي سرير در ترجمان فرهنگي ايراني پرداخته تا با دركي بهتر از اين نقش مايه تكرار شونده در اكثر آثار نگارگري ايراني به تحليل نشانه شناختي ابژه‌ي سرير در فرهنگ كهن ايران بپردازيم. سوال اصلي اين است كه با توجه به ابعاد و ساز و كار فرهنگي ايران در دوران اسلامي، سرير چه جايگاهي را در نگارگري ايراني و در ارتباط با مردم در فرهنگ ايراني به خود اختصاص داده است؟ هدف از اين پژوهش كشف معنا‌هاي آشكار و پنهان و جايگاه يك ابژه در يك فرهنگ و معناسازي آن در ارتباط با مردم با توجه به آثار و مستندات تصويري و متني و با استفاده از رويكرد نشانه – مردم‌شناسي ديداري است.