سنجشِ روابط دفاعيِ ايران و چين در دورۀ رياست‌جمهوري حسن روحاني

امضاي برجام كه به نگراني‌هاي بين‌المللي در مورد برنامۀ هسته‌اي ايران پايان داد، به پيش‌بيني‌هاي فزاينده‌اي در مورد آيندۀ روابط دفاعيِ ايران و چين منجر شده است. از همين‌رو، پرسش اصلي مقاله بر اين پايه استوار است كه فضاي پس از توافق هسته‌اي براي روابط ايران و چين در قلمرو نظامي دربردارندۀ چه ابعاد و ويژگي‌هايي است؟ آيا اين تحول منجر به ارتقاي روابط به سطح راهبردي ميان دو كشور خواهد شد و شاهد مناسبات جديد دفاعي ميان دو طرف خواهيم بود؟ در پاسخ، اشاره مي‌شود كه فضاي پسابرجام، صرفاً متضمن ايجاد نظمي جديد در روابط دو كشور است كه با مجموعه‌اي از فرصت‎ها و توافقات، تنها سلسله مشاركت‌هاي راهبرديِ دوجانبه را مستحكم‌تر كرده و قادر است به نظم جديد در روابط دو كشور دوام ‌بخشد؛ و اين الزماً به معناي اتحاد راهبردي نيست. از همين‌رو، تأكيد مي‌شود كه به با وجود متغيرهايي چون ايالات متحدۀ آمريكا، عربستان سعودي و اسرائيل، و همچنين به جهت تفاوت در اولويت‌ها و تفاوت در نيازهاي دو كشور در سطوح كلان مورد اشاره، روابط نظامي و دفاعي دو كشور پيشرفت چنداني به خود نخواهد ديد.