درآمدي بر رويكرد آرايش سياسي؛ به مثابه بستري براي ارتقاي ظرفيت سياست گذاري توسعه دولت

در مقالۀ حاضر تلاش كرده ايم رويكرد آرايش سياسي را به عنوان يك رويكرد متأخر در مطالعه و فهم روندها و سياستگذاري توسعۀ دولتها بررسي كنيم. اين نظريه در واكنش به رويكردهايي در مطالعات توسعه بود كه يا بازار و يا صرفا دولت را به عنوان پيشرانهاي توسعه مطرح مي ساختند. رويكرد آرايش سياسي از تفسير منفرد بودن دولت فاصله مي گيرد و توسعه را عرصه اي براي ارتباط متداوم دولت و جامعه در نظر مي گيرد؛ با اين تفسير توسعه محصول يك چارچوب و بستر آرايش و نظم سياسي است كه تمامي بازيگران داراي قدرت بر سر اهداف، اصول و مسيري اتخاذشده توافق و اجماع دارند. بر همين اساس، سؤال اصلي مقالۀ حاضر عبارت است از اينكه آرايش سياسي توسعه چگونه مي تواند ظرفيت سياست گذاري توسعه اي دولت را ارتقا دهد؟ اين مقاله با بهره گيري از رويكرد تطبيقي تاريخي با رويكرد نهادي و از طريق تحليل اسنادي در قالب يك مسير علمي به اين سؤال پاسخ دهد. نتيجۀ اين بررسي نشان مي دهد كه يك آرايش سياسي مي تواند از طريق خلق بستري براي يك تصميم گيري جمعي به تخصيص بهينۀ منابع و ايجاد چارچوبي براي اخذ و اجراي سياست گذاري هاي پايدار و كارآمد و متناسب، به ارتقاي ظرفيت دولت كمك كند.