تأثير هويت نقشي بر راهبردهاي تصميم‌گيري درمورد پروندۀ هسته‌اي و بازنمايي آن در دورۀ روحاني

ساخت‌هاي ذهني، ويژگي‌هاي فردي، ارزشي و رواني كارگزاران سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران در دوره‌هاي مختلف به هويت مبتني بر نقش خاص منجر شده است و اين امر در اتخاذ تصميم دربارۀ پروندۀ هسته‌اي راهبردهاي متفاوتي در پي داشته است. ادراك و بازنمود هويتي سازگار با ساختار نظام بين‌الملل يا تضاد با آن، در كاهش يا تشديد منازعۀ هسته‌اي ايران نقش متفاوتي ايفا كرده است. هويت نقشي كه گفتمان روحاني ارائه كرد به دليل آشنايي اين گفتمان با پارادايم دروني نظام بين‌الملل و در نتيجه تأكيد بر اعتدال‌گرايي و رويكرد برد ـ برد، خود را به‌عنوان بازيگري در قالب فرهنگ كانتي نشان داد. هدف اصلي اين مقاله پاسخ به اين سؤال است كه هويت نقشي در گفتمان روحاني پروندۀ هسته‌اي ايران را به چه طريقي بازنمايي كرد و چگونه راهبردهاي تصميم‌گيري را تحت تأثير قرار داد؟ يافته‌هاي پژوهش با بهره‌گيري از نظريۀ سازه‌انگاري و براساس روش توصيفي ـ تحليلي نشان مي‌دهد كه پروندۀ هسته‌اي در اين دوره در قالب يك موضوع سياسيِ غيرامنيتي و قابل مذاكره بازنمايي شد و بنا بر رويكرد عقلانيِ هزينه و فايده،  براي تصميم‌گيري در خصوص آن راهبردهاي شهودي چندوجهي و گروه كوچك به كار گرفته شد.