برنامه مشاركتي ملّي مطابق با موافقت‌نامه پاريس: از نظر تا عمل

موافقت‌نامه پاريس به عنوان يك سند راهبردي با هدفِ جهت‌دهي به سياست‌گذاري محيط‌زيست در دنيا در سال 2015 به تصويب رسيد. اين موافقت‌نامه با هدف كاهش انتشار گازهاي گلخانه‌اي تدوين گرديده است و براي رسيدن به اين هدف با برگزيدن ساختار پايين به بالا اين امكان را براي طرف‌ها فراهم نموده است كه با توجه به ظرفيت و توان خود، حدود تعهدات‌شان به كاهش انتشار اين گازها را تعيين نمايند. بنابر موافقت‌نامه، طرف‌ها تعهد رفتاري الزام‌آوري به ارائه گزارش برنامه مشاركتي تعيين شده در سطح ملّي دارند. كشورها در تهيه برنامه‌هاي مشاركتي با چالش‌هايي مواجه هستند و بررسي و مطالعه تجربه ساير كشورها در تهيه اين برنامه‌ها كمك شاياني به دولت جمهوري اسلامي ايران خواهد نمود. مقاله حاضر، ضمن بررسي دو اصل مهم در تعهدات دولت‌ها در خصوص برنامه‌هاي مشاركت ملي آنها، به سياست‌گذاران كشور در شناخت نوع تعهدات ايران در برنامه‌هاي مشاركتي و نيز نحوه تنظيم اين برنامه‌هاي مشاركتي كمك شاياني مي‌نمايد. پژوهش حاضر با استفاده از روش كتابخانه‌اي و با رويكرد توصيفي – تحليلي نشان مي‌دهد كه اين موافقت‌نامه هر چند تا كنون دستورالعملي براي تنظيم برنامه مشاركتي ارايه نكرده است، اما چارچوب جديدي ايجاد نموده است كه سبب افزايش شفافيت مي‌گردد و پيشرفت فردي و جمعي دولت‌ها را در كاهش انتشار گازهاي گلخانه‌اي نشان مي‌دهد.