بازانديشي در مورد انقلاب ها: تركيب سرچشمه ها، فرايندها و برايندها (ترجمه)

نويسنده : جك گلدستون مترجم: حميرا مشيرزاده افسانه هايي كه در مورد انقلاب ها مي دانيم، با آنها به عنوان رها شدن ناگهاني انرژي مردمي و دگرگوني اجتماعي برخورد مي كند. اعمالي چشمگير در يك روز خاص – سقوط باستي در پاريس در 14 ژوييه 1789 و توفاني كه نيمه شب 24 اكتبر 1917 كاخ زمستاني در سن پترزبورگ (پتروگراد آن زمان) را درنورديد به عنوان نماد انقلاب هاي فرانسه و روسيه شناخته مي شوند. اكثر اشخاص هنگامي كه به «انقلاب» مي‌انديشند، به فكر مجموعه اي سريع از رويدادها مي افتند كه طي چند هفته يا چند ماه منجر به سقوط رژيم قبلي، برساختن رژيم جديد و پذيرش نظم جديد توسط مردم (يا اجبار آنها به پذيرش) مي شود. مطالعات انقلاب هم معمولاً بر لحظات «انفجاري» انقلاب تمركز مي‌كنند و عمدتاً بر شرايطي تأكيد دارند كه به چنين انفجارهايي منجر شده است. اين تأكيد به نظريه هاي دولت محور (statecentered) انقلاب منتهي شده كه شروع انقلاب در آنها عمدتاً مشكل فروپاشي دولت قلمداد مي‌شود و تبيين آن را بايد در آسيب‌پذيري‌هاي ساختاري در برخي از انواع دولت ها جستجو كرد.