راهبرد ايران در فناوري غني سازي اورانيوم: دلايل و پيامدها

اين پژوهش قصد دارد فرايند دستيابي ايران به فناوري غني‌سازي اورانيوم را توضيح دهد و عوامل مؤثر  در تصميم راهبردي جمهوري اسلامي ‌در پيگيري اين برنامه را تبيين كند. يورش نظامي‌ عراق و تحريم‌هاي تسليحاتي و اقتصادي غرب در دهه ۱۹۸۰، اين پند گرانسنگ را به نظام تازه تأسيس جمهوري اسلامي داد كه بايد نيرومند شود و ـ بدون اين‌كه قوانين بين‌المللي را زير پا بگذارد ـ بازدارندگي پايدار فراهم كند. هدف كليدي اين مقاله پاسخگويي به اين پرسش است كه قصد ايران از دنبال كردن فناوري غني‌سازي اورانيوم چه بود و چه الزاماتي آن را وادار ساخت پا در اين راه پرهزينه بگذارد؟ يافته‏هاي پژوهش بر پايه روش تحقيق تاريخي نشان مي‏دهد ايران با هدف به دست آوردن اهرمي ‌نيرومند، معتبر و قانوني در چارچوب پيمان منع گسترش جنگ‌افزارهاي هسته‌اي (NPT) و ايجاد بازدارندگي مشروع دست به غني‌سازي اورانيوم زد تا بيگانگان در انديشه يورش نظامي ‌يا تغيير رژيم نباشند. دستيابي به توانمندي حصار هسته‌اي به ايران ميدان داد نه تنها توانمندي تكنولوژيكي خود را به عنوان مايه غرور ملي و نماد خودباوري به نمايش بگذارد بلكه قدرت چانه‌زني خود در عرصه جهاني را نيز افزايش دهد. اين پژوهش نتيجه مي‌گيرد كه ايران با تكميل فرايند غني‌سازي اورانيوم و رويكرد «تعامل سازنده» توانست غرب را وادار سازد جمهوري اسلامي‌ را همان‌گونه كه هست به رسميت بشناسد و به يك معامله بزرگ با ايران تن دهد.