تحليل ساختار‌گرايانه منازعه ايرانعربستان سعودي

تحليل جدال‌هاي امنيتي ايران ـ عربستان از منظر ساختاري اهتمام اين مقاله است. طبق تئوري نو‌واقع‌گرايي قدرت‌هايي چون ايران‌ ـ عربستان همواره با منازعات ساختاري دست به گريبان‌اند. دغدغۀ اصلي اين پژوهش چنين نسج يافت: الف) عدم تعادل در ساخت مثلثي قدرت منطقه‌اي (خاورميانه) با فروپاشي قدرت عراق در سال 2003 از منظر نو‌واقع‌گرايي باعث تشديد جدال ميان ايران و عربستان شده ‌است. ب) شكل‌گيري رقابت آمريكا به عنوان قدرت برتر نظام بين‌الملل با ايران به عنوان يك نيروي بزرگ  بر روابط ايران و عربستان به عنوان قدرت درجۀ دوم منطقه‌اي، تأثيري بسزا داشته است. يافته‌ها حاكي است كه منازعۀ ايران ـ عربستان از تقارن تعارض‌هاي توأمان نظام بين‌الملل با زمينه‌هاي تضاد منطقه‌اي ناشي شده است. با توجه به اينكه ايران ـ عربستان به لحاظ هويتي داراي زمينه‌هاي منازعۀ تاريخي هستند، تنازعات رنگ و بوي فرقه‌اي به خودگرفته است. از اين منظر، گسل‌هاي ساختي نيز در شكل منازعۀ ايدئولوژيكي پديدار شده زيرا جدال هويتي نه يك علت بلكه نوعي پيامد است كه در شكل نبرد فرقه‌اي بازنمايي شده است.