تبيين مباني فكري سياست‌گذاري كارآفريني

نتايج چشمگير كارآفرينان به عنوان يكي از مهمترين بازيگران توسعۀ اقتصادي و اجتماعي، توجه سياست گذاران را به خود جلب كرده است. بخش قابل توجهي از سياست ها به تسهيل شرايط براي انجام فعاليت هاي كارآفريني اختصاص دارد. سياست‌گذاري كارآفريني به منزلۀ حوزه‌اي نوظهور، به خوبي توسعه نيافته و اغلب سياست‌هايي كه با هدف توسعه كارآفريني تنظيم شده، به كسب‌وكارهاي كوچك ومتوسط توجه داشته و سياست‌گذاري براي توسعۀ كارآفريني مغفول مانده است. از اين رو ايجاد درك مشترك و بينش صحيح از سياست كارآفريني ضروري است. هدف اين پژوهش، تبيين مباني فكري سياست‌گذاري كارآفريني است كه با بهره مندي از روش پژوهش كيفي انجام شده و براي گردآوري و تحليل داده ها نيز از روش كتابخانه اي و تحليل اسناد استفاده شده است. بدين منظور ابتدا منابع نوشتاري و منتشرشده در خصوص سياست‌گذاري كارآفريني گردآوري و بنيان هاي نظري موضوع تبيين شدند. سپس با معرفي اهميت، اهداف و ماهيت سياست كارآفريني، قلمرو نظري سياست‌گذاري كارآفريني نسبت به ساير حوزه هاي مشابه تحليل و بررسي شدند.  نتايج حاكي از آن است كه سياست‌هاي كارآفريني از نظر اهداف، ابزار، تمركز، دورۀ زماني، اولويت بندي، نحوۀ ارزيابي و نتايج، منحصربه فرد بوده و نسبت به ساير مفاهيم مشابه از جمله سياست‌هاي توسعۀ كسب‌وكار، متفاوت است. در انتهاي مقاله توصيه هاي سياستي براي سياست‌گذاري توسعۀ كارآفريني عرضه‌شده است.