«نگرشي نو بر جايگيري ماگما و فرگشت ساختاري شمال پهنه سيستان»

توده‌هاي گرانيتوئيدي اواخر پالئوسن اوايل ائوسن در شمال پهنه‌ي جوش خورده سيستان، به عنوان ابزارهايي بالقوّه جهت ثبت رويدادهاي زمين‌ساختي در نظر گرفته مي‌شوند. بررسي‌هاي ساختاري بر روي توده گرانيتوئيدي زهري بر پايه‌ي فن ناهمسانگردي پذيرفتاري مغناطيسي(AMS)، داده‌هاي تازه‌اي جهت دستيابي به ساختارهاي دروني و بازسازي كينماتيكي فراهم مي‌كند. اين توده با روند كلي شمال باختر جنوب خاور دربردارنده‌ي گرانيت تا لوكوگرانيت است. بر پايه‌ي نتايج برآمده از واكاوي بيش از 360 نمونه تهيه شده از 36 ايستگاه، اين توده پذيرفتاري مغناطيسي پاييني را نشان داده است و مشاهدات سنگ‌نگاري روشنگر نقش آشكار كانيهاي پارامغناطيس همچون بيوتيت و آمفيبول به عنوان مهم‌ترين كاني آهن‌دار و عامل اصلي ناهمسانگردي پذيرفتاري مغناطيسي است. برگوارگي‌هاي مغناطيسي با ميانگين شيبي متوسط به موازات كشيدگي كلّي توده و خطوارگي‌هاي مغناطيسي نيز با راستاي غالب NESW تا NS به سمت جنوب باختر (با سوگيري ميانگينN197°, 32°)، طي جايگيري و تبلور ماگما گسترش يافته‌اند. توده زهري در يك خاستگاه كششي تحت كنترل راستاي بازشدگي NNESSW در فضاهاي برآمده از فعّاليت پهنه‌هاي برشي چپگرد واقع در پايانههاي سامانه گسلي نهبندان در اوايل ائوسن جايگيري شده است.