بررسي تفصيلي مفهوم آب‌هاي تاريخي در حقوق بين‌الملل درياها

گفتمان توسعۀ صلاحيت دولت در دريا در اوايل قرن بيستم به طرح دكترين آب‌هاي تاريخي در حقوق بين‌الملل درياها منجر شد. بر اين اساس دكترين مزبور براي نخستين‌بار در قضيۀ داوري ماهيگيري آتلانتيك شمالي (1910) مورد توجه دولت ايالات متحدۀ آمريكا قرار گرفت. در حوزۀ قراردادي بند 6 مادۀ 7 كنوانسيون 1958 درياي سرزميني و منطقۀ نظارت و بند 6 مادۀ 10 كنوانسيون 1982 حقوق درياها ضمن مستثنا كردن مقررات ناظر بر آب‌هاي تاريخي (از جمله خليج‌هاي تاريخي) از مقررات ناظر بر خليج‌هاي كوچك، از ارائۀ هر گونه مفهومي براي آب‌هاي تاريخي خودداري كرده‌اند. فقدان مفهومي واحد از آب‌هاي تاريخي به بروز اختلافاتي در سطح بين‌المللي منجر شده است، در اين زمينه سؤال اساسي در نوشتار حاضر آن است كه مفهوم آب‌هاي تاريخي در حقوق بين‌الملل درياها چگونه است؟ با توجه به شروط آب‌هاي تاريخي به‌نظر مي‌رسد كه آب‌هاي تاريخي آن دسته از آب‌هايي هستند كه دولت ساحلي حقوق حاكمه‌اش را نسبت به آنها به‌طور مؤثر و مداوم اعمال كرده و چنين حقوقي به‌طور مداوم با شناسايي صريح يا ضمني دولت‌ها همراه بوده است. در پايان با توجه به اهميت آب‌هاي تاريخي در حوزۀ حقوق بين‌الملل درياها شايسته است كنفرانسي بين‌المللي با هدف تدوين و توسعۀ مقررات ناظر بر آب‌هاي تاريخي تشكيل شود.