طرح‌واره‌هاي مالكيت در زبان فارسي

مقالۀ حاضر از منظر شناختي به بررسي طرح‌واره‌هاي مالكيت محمولي و اسمي در زبان فارسي مي‌پردازد. منظور از طرح واره ساخت هايي است كه امكانات دستوري از آنها به وجود آمده اند. در اين راستا، رويكرد شناختي هاينه (1997) در مورد طرح‌واره‌هاي مالكيت با توجه به داده‌هاي فارسي محك مي‌خورد. يافته‌هاي اين تحقيق نشان مي‌دهد كه زبان فارسي از طرح‌واره‌هاي كنش، مكاني، همراهي، هدف و منبع براي رمزگذاري مالكيت محمولي استفاده مي كند. در اين زبان براي بيان مالكيت اسمي از طرح واره هاي مكاني، همراهي، اضافي، منبع، اتصالي و مبتدائي استفاده مي گردد. مشخصۀ مهمي كه زبان فارسي را از زبان هاي مورد مطالعۀ هاينه متمايز مي سازد، استفاده از طرح واره اتصالي براي رمزگذاري مالكيت اسمي است. اين طرح واره براي اولين بار در اين تحقيق معرفي شده است. مشخصۀ برجستۀ ديگر زبان فارسي استفاده از طرح وارۀ منبع در بيان مالكيت محمولي است كه در زبان هاي جهان ديده نشده است.