بررسي و تحليل استنادات روايي جريانات انحرافي بر مذمت فقها

فهم دين و شناخت آسيب هاي ناشي از تحريف در معارف ديني به تخصص نياز درد و در واقع پس از شناخت ناسخ و منسوخ ، مطلق و مقيد، عام و خاص ،محكم و متشابه و مغالطه و شبهه امكان پذير است. اما پرسش اين جاست كه آيا همه مردم به اين علوم تسلط كامل دارند؟ آيا صرف آشنايي اوليه مي‌تواند در فهم روح دين و قوانين حاكم بر آموزه‌ها راهگشا باشد؟ بنابر حكم عقل و دين‌، براي جلوگيري از انحراف در دين و فهم صحيح از آن، بايد از عالمان ديني كه ميراث دار ائمه اطهار(ع) هستند، بهره برد . در بيان اهل بيت(ع)، مراجعه مردم به «روات احاديث» و دستور «تقليد عوام از فقها»، اصلي انكار ناپذير است. از طرف ديگر، مدعيان دروغين، در برابر جايگاه رفيع و عملكرد موفق و موثر اين پاسبانان و حافظان، تمام تلاش خود را صورت داده تا جايگاه نهاد مرجعيت و فقاهت را با دست آويز هايي باطل، خدشه‌دار كنند و چون فقيهان عالم و وارسته را سد راه خود مي‌دانند، تلاش كرده‌اند اتهاماتي، مانند تقابل گروه فقها با امام مهدي(عج)، كشته شدن فقها در دوران ظهور، سنتي و كهنه‌گرا بودن را به اين مرزداران دين نسبت دهند. در اين نوشتار با روش توصيفي –تحليلي، به نقد روايت‌هايي پرداخته است كه جريان‌هاي انحرافي جهت اثبات ادعاي باطل خود بدان‌ها تمسك كرده و نتيجه اين كه برخي روايت‌هاي مورد استناد جعلي بوده و تعدادي ديگر علاوه بر ضعف، به تحريف در معنا و مصداق گيري ناصحيح دچارند.