تحليل كاركردي موعودباوري و نقش آن در توليد همگرايي در اديان ابراهيمي

در جهان معاصر، اديان با چالش‌هاي نسبتاً مشابهي روبه‌رو هستند كه براي گذر از اين چالش‌ها، بايد راه چاره‌اي انديشيد. همگرايي اديان، با وجود همه اختلافات فكري و عملي، مي‌تواند راه عبور از اين چالش‌ها را هموار سازد. از اين رو، تحقيق و بررسي در زمينه عوامل و راهكارهاي رسيدن به همگرايي ضرورتي اجتناب ناپذير مي نمايد. در اين پژوهه، از روش تحليل محتوا استفاده شده است. در اين روش با مراجعه به متون مقدس اديان ابراهيمي و توصيف و تحليل آموزه موعودباوري و همچنين كشف نقاط اشتراك، از آن به عنوان محملي براي همگرايي استفاده شده است. در اين مقاله، مدلي براي همگرايي اديان ابراهيمي بر مبناي باور به موعود ارائه شده است. بر اساس اين مدل، آموزه موعودباوري در اديان ابراهيمي دو مؤلفه مشابه آينده مطلوب و وضعيت نابسامان موجود نشان مي‌دهد. اين مؤلفه‌ها موعودباوري در اديان ابراهيمي را از «انگاره» بودن خارج كرده و از باور صرف به «گفتمان» و زيرساختي براي فعاليت‌هاي اجتماعي پيروان اين اديان تبديل مي‌كند. در اين گفتمان، موعوباوري به كشف بينش‌ها، گرايش‌ها و كنش‌هاي همانند در پيروان اين اديان مي‌انجامد و نتيجه اين همانندي، همگرايي خواهد بود.