بهينه‌سازي ساختارهاي متخلخل بر پايه پلي‌پروپيلن فومارات/ هيدروكسي اتيل‌متاكريلات/ شيشه زيست‌فعال ساخته‌شده به روش زيست‌الهامي براساس استحكام مكانيكي و مورفولوژي سطحي

اين‌كار مربوط به بهينه‌سازي ساختارهاي متخلخل بر پايه نانوكامپوزيت پلي‌پروپيلن فومارات/هيدروكسي اتيل متاكريلات/ نانوذرات شيشه زيست‌فعال است كه با واكنش كاهش اكسايش (پليمريزاسيون راديكال آزاد) در دماي اتاق شبكه‌اي شده‌اند. اين ساختارها با غوطه‌وري نانوكامپوزيت‌هاي تهيه‌شده به مدت چهار هفته در محلول مشابه مايعات بدن ايجاد مي‌شوند و بر‌اساس استحكام مكانيكي (استحكام فشاري) و مورفولوژي سطح (تصاوير ميكروسكوپ الكتروني روبشي) بهينه‌سازي ميشوند. در اين بهينه‌سازي اثرات نسبت پلي‌پروپيلن فومارات/ هيما، ميزان نانوذرات شيشه زيست‌فعال و درصد عامل جفت آغازگر بنزوئيل پروكسايد و ان و ان دي‌متيل آنيلين، در ايجاد ساختارهاي متخلخل و تغييرات استحكام مكانيكي، مشخص شد. درنهايت، بهترين فرمولاسيون نانوكامپوزيتي براساس عوامل مذكور نمونه‌اي كه حاوي نسبت پلي‌پروپيلن فومارات/ هيما معادل 30/70، نانوذرات شيشه زيست‌فعال به ميزان 20% وزني و جفت آغازگر معادل 5/1% وزني بود (SPHB.732/1.5)، به‌عنوان ساختار بهينه معرفي شد. اين ساختار داراي مدول الاستيكي معادل MPa 7/57، حفراتي به‌هم‌پيوسته و به‌طور كامل باز به ابعاد حدود µm 200-100 و داراي سطحي پوشيده شده با ميكروذرات هيدروكسي‌كربنات آپاتيت بود. ساختار SPHB.732/1.5 تهيه‌شده به روش غوطه‌وري در مايع شبيه‌سازي شده بدن، علاوه بر زيست‌فعال بودن، زيست‌تخريب‌پذير است و بنابراين مي‌تواند به‌عنوان داربست سلول‌هاي استخواني مورد ارزيابي‌هاي بيشتر مانند مطالعات سلولي قرار گيرد.