كمّي‌سازي ميزان توليد ضايعات ساختماني به تفكيك مصالح پركاربرد در صنعت ساخت (مطالعه‌ي موردي: ساختمان‌هاي مسكوني شهر)

صنعت ساخت در كشورهاي در حال توسعه، مصالح زيادي مصرف مي‌كند. هدررفت مصالح، ماحصل استفاده‌ي ناكارآمد از مصالح است كه از ديدگاه توسعه‌ي پايدار، نيازمند توجه بيشتر است. طي سال‌هاي گذشته، در كشور ما توجه چنداني به مسئله‌ي مذكور نشده و حتي در زمينه‌ي توليد ضايعات ساختماني، آمار دقيقي ثبت نشده است. در نوشتار حاضر، تلاش شده است كه توليد ضايعات ساختماني براساس مطالعات موجود و با توجه به پارامترهاي قابل كنترل، به‌تفكيك مصالح ساختماني پركاربرد، كمّي‌سازي شود. بررسي مطالعات پيشين نشان مي‌دهد كه پارامترهاي موقعيت منطقه‌يي، قرارداد، زيربنا و تعداد طبقات در اتلاف مصالح مؤثر هستند. طبق نتايج، سيمان بيش از ساير مصالح مورد مطالعه اتلاف مي‌شود و با انتخاب قرارداد «اضافه‌بر هزينه»، توليد ضايعات ساختماني افزايش مي‌يابد. با به‌كارگيري برازش خطي براي مدل‌سازي اتلاف مصالح، پارامترهاي مطالعه شده، آثار مثبت و منفي خود را نشان مي‌دهند. به‌علاوه، ضريب تعيين اصلاح شده براي مدل‌هاي اتلاف ميلگرد، سيمان، آجر و بتن به‌ترتيب معادل ۰٫۹۰۷، ۰٫۸۷۵، ۰٫۹۲۰ و ۰٫۷۹۰ به‌دست مي‌آيد. بدان معنا كه كمّي‌سازي صورت گرفته به‌ترتيب حدود ۹۰٪ ، ۸۷٪، ۹۲٪ و ۷۹٪ عوامل مؤثر در اتلاف مصالح را پوشش داده است.