روش‌ شناسي بنيادين نظريۀ خرده ‌فرهنگ ‌هاي جوانانِ ريچارد هبديج

ظهور خرده‌فرهنگ‌هاي جوانان در بريتانياي پس از جنگ جهاني دوم، توجه بسياري از انديشمندان را به خود جلب كرد. ريچارد ديك هبديج، از چهره‌هاي شاخص مكتب مطالعات فرهنگي بيرمنگام و از تاثيرگذارترينِ نظريه‌پردازان حوزۀ جوانان، با ارايۀ الگويي سياسي و طبقاتي تلاش كرد كه اين تحولات را تبيين كند. از ديد وي، اين خرده‌فرهنگ‌ها تلاش مي‌كنند با نافرماني‌هاي حساب‌شده و مقاومت‌هاي نمادين، نظم مسلط را به چالش بكشند و واجد انگيزه‌هاي سياسي هستند. نظريۀ ايشان همچون هر نظريۀ علمي ديگر بر مبادي وجودي معرفتي و غيرمعرفتي خاصي از قبيل: رئاليسم انتقادي، اصالت تضاد، فرهنگ سياسي‌شده، انسان بدون ذات و در ميانۀ جبر و اختيار و حقيقت‌ساز و برساختي‌بودن حقيقت استوار است. گروهي از جامعه‌شناسان ايراني كوشيده‌اند از نظريات وي براي تحليل حيات جوانان در ايران، به‌ويژه در سال‌هاي پس از پايان جنگ استفاده كنند. تبيين مختصات نظريه هبديج، نشان مي‌‌دهد كه عدم توجه به مبادي آن، سبب بروز خطا در شناخت وضعيت اجتماعي ايران و ناتواني محققان از پيش‌بيني وقايع آينده و واكنش‌هاي اين نسل مي‌شود. نتيجه اين‌كه، نظريه‌پردازان ايراني بايد ضمن بهره‌گيري از ظرفيت‌هاي احتمالي نظريات موجود در حوزۀ مطالعات جوانان، به الگوي جديدي براي تبيين شرايط جامعۀ خودشان برسند. اين الگو بايد از يك‌سو ويژگي‌ها و پيچيدگي‌هاي جوان امروز ايراني را بشناسد و از سوي ديگر، ريشه‌ها و سابقۀ فرهنگي او را مورد توجه قرار دهد.