دسته‌بندي ابزارهاي سياست نوآوري تقاضامحور با استفاده از رويكرد فراتركيب

سياست‌هاي نوآوري تقاضامحور حوزه مطالعاتي نسبتا جديدي در رشته سياست علم و فناوري است كه محققان كمتر به آن پرداخته و به تازگي در حال گسترش است. سياست نوآوري تقاضامحور مجموعه‌اي از اقدامات عمومي براي افزايش تقاضاي نوآوري، بهبود شرايط ادراك نوآوري يا بهبود بيان تقاضا به منظور ترغيب و انتشار نوآوري مي‌باشد. اين مقاله با بهره‌گيري از روش فراتركيب به دنبال ارائه دسته‌بندي جديدي از ابزارهاي سياستي معرفي‌شده در مطالعات انجام شده در اين حوزه مي‌باشد. به‌اين‌منظور بر اساس روش فراتركيب 252 مقاله شناسايي شده از پايگاه‌هاي رسمي مقالات معتبر مورد بررسي قرار گرفته و پس از طي مراحل لازم 105 مقاله مورد تحليل نهايي قرار گرفت. تجزيه و تحليل مقالات و نتايج روش فراتركيب نشان داد كه ابزارهاي تحريك طرف تقاضاي نوآوري را از منظر اينكه چه متقاضياني را هدف قرار داده‌اند مي‌توان در قالب سه زمينه اصلي دسته‌بندي نمود كه عبارتند از سياست‌هاي محرك تقاضاي دستگاه‌هاي دولتي (B2G)، سياست‌هاي محرك تقاضاي مصرف‌كنندگان نهايي(B2C) و سياست‌هاي محرك تقاضاي كسب‌وكارهاي بزرگ‌تر (B2B). براين‌اساس تحليل انجام شده بيانگر اين است كه در دسته اول بيشترين ميزان ابزارها معرفي و مورد مطالعه قرار گرفته‌اند. همچنين در دسته سوم از ابزارهاي مذكور محققان مطالعات كمتري داشته‌اند و ابزارهاي صريح و عملياتي ارائه نشده و خلاء پژوهشي در اين دسته به چشم مي‌آيد كه نيازمند پژوهش‌هاي بيشتر است.