خودشناسي؛ رهاورد تجربه سكني‌گزيني در كلاس طراحي معماري

طبق آموزه‌هاي دين مبين اسلام، بالاترين وظيفه انسان شناخت خويشتن است. درسايه چنين شناختي انسان قادر است به شناخت پروردگار خويش نيز نائل آيد. با اين نگاه، والاترين هنر، هنري است كه انسان را در راه شناخت خويش ياري رساند. آموزش و خلق اثر معماري به عنوان يك هنر مي‌بايست در راستاي اين هدف باشد. با اين وجود خلاء راهكارهايي مبتني بر اين هدف در آموزش و طراحي معماري كاملا احساس مي‌شود. در اين مقاله براي يافتن راهكار طراحي، ابتدا، به روش استدلال استقرائي و با تحليل يافته‌هاي حوزه‌هاي مختلف علوم، به ارائه‌ راهكار طراحي معماري پرداخته شد. در مرحله دوم به تجربه عملي راهكار نظري اقدام گرديد. تجربه عملي و تحليل پديدارشناسانه آن، در بردارندۀ نتايج ارزشمندي است كه مؤيد بخش نظري تحقيق است. نتايج نشان دهنده اين حقيقت هستند كه شناخت خويشتن يك جريان ناخودآگاه است و با ساختن سكني گزينانه رابطه‌اي مستقيم دارد.