رابطه لفظ و معنا در ساختار نظم‌آهنگ قرآن كريم

موضوع ارتباط لفظ و معنا كه از آن با تعابيري همچون آوامعنايي، فونوسمانتيك و نظم‌آهنگ نيز ياد شده، مبحثي مهم و ديرينه در مطالعات زباني است. از آنجا ‌كه قرآن كريم امري از مقوله زبان است، اين ارتباط را به‌خوبي در اين متن مقدس مي‌توان ديد. در پژوهش حاضر گروه‌هايي از آيات از نظر رابطه‌اي كه ميان لفظ و معني آن‌ها وجود دارد، بررسي‌شده‌اند تا بدين شكل، پيدايي جلوه‌هاي آهنگين در قرآن، متناسب با معاني الفاظ پي‌جويي شود. همچنين از نقش هريك از حالات تقديم ‌و تأخير الفاظ و عبارات قرآن، تكرار حروف، ادغام و فكّ ادغام حروف و نيز حذف و اضافه آن‌ها در ايجاد فضاي آهنگينِ متناسب با مفهوم آيات، سخن گفته ‌شده است و رابطه آن‌ها با معاني آيات بررسي گرديده است.