بررسي جلوه هاي بصري و محتوايي حكايت شيخ صنعان در هنرهاي تصويري دوره قاجار

از ميان انواع ادبي داستان ها به واسطه خيال پردازي، توصيفات شاعرانه و محتواي خود همواره محرك قدرت خيال و حس زيباجويي هنرمندان بوده اند. هنرمند با مطالعه، تشخيص و ارزيابي ظرفيت هنري و قابليت محتوايي اين آثار به اقتباس از آنان دست مي يازد. در اين مقاله به روش توصيفي– تحليلي با تكيه بر حكايت شيخ صنعان عطار به بررسي و تطبيق جلوه هاي بصري و محتوايي آن در آثار هنري پرداخته شده است. اين مقاله بر آن است تا با بررسي داستان شيخ صنعان در حوزه هنر تصويري (دوره قاجار) نشان دهد كه هنرمندان در اقتباس از اين داستان بيش از همه به صحنه مربوط به اوج آن توجه داشته اند و فارغ از شرح آغاز و انجام داستان به مصور ساختن صحنه اصلي پرداخته اند. نتايج نشان مي دهند، هنرمند با توجه به ذهن تصويرساز و با التفات به مضمون داستان و با هدف القاي پيام، از صحنه مربوط به اوج داستان بيش از همه بهره گرفته و در بازآفريني بصري از ويژگي هاي تصويرسازي عصر خود بهره گرفته است.