خودشيفتگي مديران و استراتژي تجاري شركت‌ها

ويژگي‌هاي شخصيتي مديران موجب شده است در جهت پيشبرد اهداف سازمان، مديران استراتژي­هايي را برگزينند تا به‌زعم خود عملكرد سازمان را بهبود بخشند، اما هنگامي‌كه آنان، احساسات شخصي و هنجارهاي اخلاقي خود را در تصميم­هاي تجاري درگير مي‌سازند، منطقي بودن آنان مورد ترديد قرار خواهد گرفت. در اين راستا، هدف از پژوهش حاضر بررسي تجربي تأثير خودشيفتگي مديران (به عنوان يكي از سويه­هاي رفتاري) بر نگرش در انتخاب استراتژي تجاري 54 شركت‌ (648 سالشركت) پذيرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران براي بازه زماني 13821393 است. از اين‌رو، به منظور آزمون فرضيه­هاي پژوهش از روش‌هاي آماري شامل تحليل واريانس يك‌طرفه (ANOVA)، آزمون توكي، آزمون مقايسه زوجي (LSD) و تحليل رگرسيون داده­هاي تركيبي استفاده شد. نتايج آماري آزمون فرضيه­هاي پژوهش حاكي از آن است كه در بين گروه­هاي داراي استراتژي­ تجاري مختلف (استراتژي تدافعي، تحليل­گرايانه و تهاجمي)، خودشيفتگي مديران اختلاف معناداري با يكديگر دارند كه در اين راستا، بيشترين تأثير خودشيفتگي مديران روي استراتژي تدافعي و كمترين تأثير  آن روي استرتژي تحليل‌گرايانه است. افزون‌براين، مشاهده شد كه خودشيفتگي مديران استراتژي تدافعي را در گروه اول، تحليل‌گرايانه در گروه دوم و تهاجمي را در گروه سوم طبقه‌بندي مي‌كند. از‌اين‌رو، خودشيفتگي با  هر سه نوع استراتژي رابطه معناداري دارد كه اين رابطه در مورد استراتژي­هاي تدافعي وتحليل­گرايانه منفي و در مورد استراتژي تهاجمي مثبت و معنادار است. در نتيجه، با افزايش خودشيفتگي در بين مديران، انتظار بر اين است كه تمايل آنان به انتخاب استراتژي­هاي تهاجمي و جسورانه افزايش يابد.