ارزيابي نواقص فني در صنوبركاري هاي مازندران

توليد اندك صنوبركاري‌هاي موجود مي‌تواند ناشي از عمليات كاشت، داشت و برداشت نامناسب باشد. براي روشن شدن نواقص موجود در عمليات فوق ابتدا در 30 توده صنوبركاري منتخب، مشخصات مساحت، قطر، ارتفاع و حجم درختان اندازه‌گيري و محاسبه شد. سپس اطلاعات فاصله كاشت اوليه، تعداد در هكتار موجود، درصد زنده‌ماني، ارتفاع نهال، و غيره به روش پيمايش ميداني جمع‌آوري شد. با استفاده از تجزيه عليت، روابط علت و معلولي بين متغيرهاي مستقل و رويش حجمي مشخص شد و اثرات مستقيم هر يك از مؤلفه‌ها بر رويش به همراه اثرات غير مستقيم آنها بر رويش تعيين شد. بر اساس نتايج حاصله مساحت توده‌ها بين 3/0 تا چهار هكتار متغير بود. در بيش از 60 درصد توده‌ها فاصله كاشت كمتر از 2*2 متر بود. درصد زنده‌ماني در اغلب توده‌ها كمتر از 50 درصد بود. تنها 10 درصد از توده‌ها رويش بيش از 25 متر مكعب داشتند. تجزيه به مؤلفه‌هاي اصلي نشان داد كه كم شدن فاصله كاشت مهمترين اثر را در كاهش رويش دارد. در ميان صفات مختلف در تجزيه همبستگي، دسترسي به آب بالاترين ميزان همبستگي مثبت را با رويش نشان داد. همچنين تراكم اوليه بيشترين اثر همبستگي منفي را با قطر و ارتفاع نشان داد. در تجزيه عليت نيز تراكم اوليه بيشترين اثر مستقيم منفي را بر رويش نشان داد. دسترسي به آب بالاترين اثر غير مستقيم مثبت را بر ميزان رويش ارائه كرد. با توجه به نتايج فوق عمده‌ترين نواقص صنوبركاري‌هاي موجود به ترتيب فاصله كاشت كم و آبياري كم است.