جايگاه طبيعت و فضاهاي باز در يادگيري كودكان بر مبناي مطالعه‌اي زيست‌گرايانه

هدف اصلي اين پژوهش، واكاوي «يادگيري» از منظر زيست‌شناسي و بوم‌شناسي است. براين اساس، يادگيري به‌مثابه بخشي از فرايند شكل‌دهي به فيزيولوژي، ريخت‌شناسي و رفتار فرد در محدوده مرزهاي ذات زيستي ارگانيسم، به‌منظور انطباق با محيط تعريف مي‌شود. ازآنجاكه ذات زيستي كودك انسان در دوره بسيار طولاني تكامل و در بوم‌شناسي طبيعي خاصي شكل مي‌گيرد، نوعي گرايش ذاتي به ارتباط با طبيعت در انسان وجود دارد كه آن را زيست‌گرايي ناميده‌اند و به شكل مجموعه‌اي از تجربه‌هاي عاطفي و هيجاني بروز پيدا مي‌كند كه با قواعد يادگيري سازش‌يافته‌اي در ارتباط است و به بقاء گونه در آن زيستگاه خاص كمك مي‌كند؛ لذا، به نحوي خودانگيخته و موقعيت‌مند، خط‌ سير رشد و يادگيري كودك را هدايت مي‌كند. درحالي‌كه محيط رشد و يادگيري كودكان امروز بيشتر در فضاهاي بسته‌اي است كه در آن خودانگيختگي، تعامل و تحرك مستقل كودكان به‌شدت محدود مي‌شود. به‌طوركلي، نتايج حاصل از اين پژوهش حاكي از آن است كه براي يادگيريِ درخور، بايد امكان حضور خودانگيخته گروه‌هاي كودكان در محيط‌هاي طبيعي فراهم آيد. اين نتيجه‌گيري دلالت‌هاي مهمي براي برنامه‌ريزي سكونتگاه‌هاي انساني و آموزش كودكان خواهد داشت.