بررسي تاثير دانشكاران در استراتژي انتقال دانش

امروزه بازنويسي مفاهيم مديريت در پارادايم جديدي با تاكيد بر سرمايه‌هاي ضمني به جاي سرمايه‌هاي ملموس، دانشكاران به جاي كارگران و كارمندان معمولي و در نهايت ظهور كسب و كار مبتني بر دانش لزوم مديريت دانش را دو چندان نموده است. در اين مقاله تاثير دانشكاران در استراتژي انتقال دانش و مجموعه فعاليت‌هاي دانشكاران براي انتقال بيشتر دانش در سازمان مورد بحث قرار مي‌گيرد. در اين راستا با استفاده از روش اسنادي (كتابخانه‌اي) مدل مورد نظر انتخاب و با توجه به عوامل مطرح شده در مدل، تاثير دانشكاران در ابعاد نه‌گانه اين مدل بررسي مي‌شود. نتايج حاصل، بيانگر ميزان تاثير دانشكاران در هر يك از ابعاد نه‌گانه‌ي استراتژي دانش است. همان‌طور كه در اين مقاله خواهيم خواند، انتقال دانش حول سه محور اصلي انتقال دانش بين شايستگي‌هاي فردي، ساختار داخلي و ساختار خارجي سازمان است. هر چه ميزان دانش مفيد انتقال يافته در هر يك از اين ابعاد بيشتر باشد كارايي سازمان بالاتر است. اما سوالي كه مطرح است اين است كه «آيا دانشكاران در اين استراتژي تاثير دارند؟» هدف اصلي از اين مقاله بررسي تاثير دانشكاران به‌عنوان صاحبان اصلي ابزار توليد در استراتژي انتقال دانش در سازمان است.