بررسي موانع اجتماعي توسعه‌يافتگي در استان ايلام با روش نظريه زمينه‌اي

اين مقاله به بررسي موانع اجتماعي توسعه‌يافتگي در استان ايلام و درك و تفسير مردمان آن ديار از توسعه مي‌پردازد. با توجه به اينكه روش‌شناسي عمده‌ي اين تحقيق كيفي بوده؛ از روش مردم‌نگاري براي عمليات گردآوري داده‌ها و از نظريه‌ي زمينه‌اي براي تحليل و ارائه‌ي داده‌ها استفاده شده است. در اين پژوهش، اطلاعات مشاهده‌اي و اسنادي توسط محقق گردآوري و اطلاعات مصاحبه‌اي نيز از 56 نفر مشاركت‌كنندگان ساكن در ميدان مطالعه به عمل آمد. براي تعيين افراد مورد مصاحبه، از روش نمونه‌گيري كيفي ـ هدفمند و براي تعيين تعداد مصاحبه‌شوندگان از منطق اشباع نظري در نمونه‌گيري نظري استفاده شد. سپس عمليات تحليل اطلاعات در سه مرحله‌ي كدگذاري باز، كدگذاري محوري و كدگذاري گزينشي انجام شده و يك مدل زمينه‌اي براي هر يك از سؤال‌ها ترسيم گرديد. در نهايت از تركيب كليه‌ي مقوله‌ها، مدل نهايي تحقيق استخراج شد. نتايج بررسي نشان مي‌دهد كه مهم‌ترين موانع اجتماعي توسعه‌يافتگي در اين استان بافت غالب ايلي و قبيله‌اي، ميزان پايين سرمايه‌ي اجتماعي، سستشدن روابط اجتماعي و فقدان نظام شايسته‌سالاري مي‌باشد.