نقد ديدگاه معاصرين در حل شبهه تعارض ميان «مشهوري» بودن و «عقلي» بودن گزاره‌هاي اخلاقي در نگاه ابن سينا

مسئله مشهوري بودن گزاره‌هاي اخلاقي در نگاه شيخ با عقلي دانستن آنها از سوي وي داراي يك نوع تعارضي مي باشد كه به دنبال آن نقدهايي به مباني اخلاقي ابن سينا از سوي منتقدان مطرح شده است. نگاه عمده در معاصرين جهت ارائه برون رفت از اين تعارض به اين گونه است كه مشهوري بودن گزاره‌هاي اخلاقي ناظر به ساحت منطقي اين قضايا است و عقلي بودن قضاياي مزبور مربوط به ساحت معرفت‌شناختي و فلسفي احكام اخلاقي مي‌باشد. اين مقاله نشان داده است كه از طرفي تفكيك ميان ساحت منطقي و فلسفي در قضاياي اخلاقي به تنهايي نمي‌تواند ثابت نمايد هيچ پيوند منطقي ميان اين دو برقرار نيست. از طرفي ديگر مي توان نشان داد: ساحت وجود‌شناختي و معرفت‌شناختي در گزاره‌هاي اخلاقي(عليرغم تمايز و استقلال)كاملاً مرتبط با يكديگر هستند و همين امر مي‌تواند نشانه‌اي براي ارتباط ارگانيك ساحت منطقي و ساحت معرفت‌شناختي در اين گزاره‌ها تلقي شود (برخلاف آنچه معاصران برآن تأكيد دارند). همچنين با توجه به تعريف و شاخصه‌هايي كه تفكر سينوي براي گزاره هاي اخلاقي به عنوان قضاياي مشهور خاص حقيقي مطلق بر مي‌شمارد، قطعاً اين گزاره‌ها نمي‌توانند عقلي محسوب شوند و لذا مشهوري بودن و عقلي بودن در نگاه اخلاقي ابن سينا در تعارض آشكار با يكديگر قرار دارند.