روش تقابل پديداري و تجربه بصري ويژگي‌هاي نوعي

در هنگام ديدن يك شيء يا وضعيت قابل مشاهده، كدام يك از خصوصيات آن را مستقيما حس مي كنيم؟ به طور متعارف ويژگي هاي محسوس (sensible) اشيا را در ليست مشخص و محدودي قرار مي‌دهند. اين ويژگي ها براي حس بينايي با اندكي اختلاف نظر شامل رنگ، شكل، شفافيت، نسبت هاي مكاني و حركت اشيا است. بر اين اساس، چيستي اشيا يا روابط ميان آنها مستقيما حس نمي‌شود، بلكه ذهن با دخل و تصرف در كيفيات حسي، آنها را تجربه مي‌كند. اين تلقي از ادراك حسي كه تنها ويژگي‌هاي سطح پايين (lowlevel)، بصورت حسي تجربه مي‌شوند، اخيرا به طور موثري در فلسفه و علوم شناختي مورد بازبيني قرار گرفته است. در اين مقاله تمركز ما بر تجربه حسي ويژگي‌هاي نوعي اشيا و روش تقابل پديداري در اثبات آن خواهد بود. استدلال خواهيم كرد كه اگر تجربه بصري نوع طبيعي (natural kind)ممكن باشد، برخي از نظريه هاي ادراك حسي غيرقابل دفاع خواهند شد. پس از آن روش تقابل پديداري (the method of phenomenal contrast) را به عنوان يك الگوي عمومي استنتاج معرفي مي‌كنيم كه هرگاه كسي بخواهد از پديدار شناسي تجربه، مطلبي درباره محتواي تجربه استنتاج كند، بايد از آن تبعيت كند. بنابراين برخلاف تصور منتقدين، اين روش نه تنها در مقابل برخي از روش هاي تجربي تعيين محتوا قرار نمي‌گيرد بلكه منطق آنها را روشن مي كند. در نهايت استدلال سوزانا سيگل به نفع تجربه بصري انواع طبيعي، كه در چارچوب همين الگوي استنتاجي ارائه شده را از طريق پاسخ به مهمترين انتقادات آن، تقويت خواهيم كرد و بر اين اساس به نفع تجربه بصري انواع طبيعي داوري مي‌كنيم.