ارزيابي شاخص‌هاي تعلق مكاني ساكنان بافت قديم شهر كاشان

دلبستگي به مكان و احساس تعلق به آن، اين انگيزه را در فرد ايجاد مي كند كه به احيا و نوسازي همه جانبۀ محيط‌هاي خانگي و محلي بپردازد و اجراي برنامه هاي مختلف اقتصادي و اجتماعي را در اجتماع محلي با توفيق چشمگير همراه كند و كيفيت زندگي را بهبود بخشد. هدف اصلي اين مقاله، سنجش عوامل مؤثر در احساس تعلق‌ خاطر ساكنان بافت قديم شهر كاشان است. روش پژوهش به كار رفته در اين پژوهش، توصيفي– تحليلي و پيمايشي با ابزار پرسشنامۀ خودساخته است. جمعيت بافت قديم شهر كاشان، 44548 نفر بوده است و حجم نمونه بر طبق فرمول نمونه گيري كوكران، 384 نفر محاسبه شد. براي تحليل پرسشنامه ها از نرم افزار SPSS و آزمون هاي آماري تي و پيرسون استفاده شده است. نتايج به دست آمده، بيانگر آن است كه بافت قديم شهر كاشان در حال حاضر بيانگر هويتي نيست كه از ابتدا براي آن تعريف شده و تصوير ذهني و سيمايي كه از اين بافت در ذهن ساكنان اين بافت ها نقش بسته است، به‌دليل وضعيت نابسامان و برنامه ريزي‌نشده، بسيار آشفته است و خوانايي، ابعاد زيباشناختي، بافت، مقياس، شكل بافت، رديف پنجره ها، مصالح و غيره كه از مشخصه هاي اصلي سازندۀ هويت است، در اين بافت رعايت نشده است. بافت نه در عمل و نه در ذهن افراد، هويت شايسته اي ندارد و نتوانسته است حس تعلق خاطر و اين هماني را با افراد برقرار كند.