پهنه بندي خطر‌پذيري زلزله و مكان‌يابي مناطق امن در زمان مخاطرات طبيعي با استفاده الگوريتم‌هاي هوش مصنوعي و GIS (مطالعۀ موردي: منطقه يك شهرداري كلان ‌شهر اهواز)

با توجه به اينكه مكان‌گزيني براي اسكان موقت پس از بروز سانحۀ زلزله را سازمان امدادرساني بدون در‌نظر‌گرفتن استانداردهاي لازم انجام مي‌دهد؛ از‌اين‌رو، اين كار با مشكلات زيادي به‌ويژه در كلان‌شهرها همراه خواهد بود. براي پيشگيري از وقوع مشكلات و براي داشتن برنامۀ عملياتي‌ مدون پس از وقوع بحران زلزله، لازم است مناطق زلزله‌خيزي همچون كلان‌شهر اهواز به ‌لحاظ مناطق خطرپذير، مناطق امن براي اسكان موقت پس از بحران و همچنين مسيريابي بهينه براي رسيدن به مناطق امن، پهنه‌بندي و‌ بررسي دقيق شو‌د. در اين پژوهش، اهداف يادشده با استفاده از سيستم استنتاج فازي، تحليل سلسله‌مراتبي فازي و همچنين GIS در منطقه يك كلان‌شهر اهواز‌ مطالعه ‌ و نتايج حاصل‌ مقايسه شده است. به‌‌همين منظور، مؤثرترين داده‌ها براي يافتن محل‌ هاي پر‌خطر زلزله، امن و مسيريابي گردآوري و‌ استفاده شد. بر اساس نتايج به‌دست‌آمده، سيستم استنتاج فازي در خصوص پهنه‌بندي خطر به ميزان 85% منطبق بر نظر كارشناسان، و تحليل سلسله ‌مراتبي فازي تنها به‌ميزان 41% منطبق بر نظر كارشناسان بود كه اين نتايج قابليت و دقت بالاتر سيستم استنتاج فازي را در مقايسه با تحليل سلسله مراتبي‌ نشان مي‌دهد. براي يافتن مناطق امن براي اسكان موقت پس از زلزله، نيز بعد از بررسي مساحت‌ها و نوع كاربري‌هاي پهنه ‌هاي پيشنهادي با دو مدل، در مدل سيستم استنتاج فازي تعداد 25 سايت اسكان موقت و در مدل تحليل سلسله‌مراتبي فازي 18 پهنه اسكان موقت استخراج و شناسايي شد‌. همچنين، در زمينۀ مسيريابي نتايج نشان داد، براي محدودۀ مورد مطالعه، هر دو مدل الگوريتم ژنتيك و دايجسترا مناسب و قابل به‌كارگيري است.