شناسايي جزاير حرارتي شهري مبتني بر رويكرد زيست محيطي، (مطالعه موردي: كلان شهر اصفهان)

امروزه شهرنشيني و پيامدهاي زيست‌محيطي آن بر همگان آشكار شده ‌است. از ميان عوامل ويرانگر شهري، سياستمداران و پژوهشگران حوزه علوم محيطي، بيش از هر عامل ديگري به جزاير حرارتي توجه داشته‌اند. هدف از اين پژوهش، شناسايي مناطق بحراني زيست‌محيطي جزاير حرارتي شهري اصفهان است. براي دستيابي به اين هدف، ابتدا 9 تصوير مربوط به دوره گرم سال، طي دوره آماري 2013 تا 2015 از ماهواره لندست 8 بارگيري و سپس پيش‌پردازش‌هاي لازم، دماي سطح زمين (LST) و شاخص تفاضل بهنجارشده پوشش گياهي (NDVI) محاسبه شد. در ادامه از شاخص قياسي وضع بحراني زيست‌محيطي (ECI) براي شناسايي مناطق حساس استفاده شد. نتايج نشان داد به‌دليل وجود جزاير حرارتي سرد (UCI) بين مركز شهر و حومه، شيب حرارتي تندي وجود دارد و بزرگ‌ترين جزيره حرارتي شهري در منطقه 6 شناسايي شد. جزاير حرارتي كانوني و جزاير حرارتي نواري، دو گونه ديگر از جزاير حرارتي شهري هستند كه پس از مناطق پيراموني، در بيشترين مناطق اين شهر ديده شد. بيشترين حساسيت زيست‌محيطي در مناطق جنوبي شهر (منطقه 6 شهري) و كمترين حساسيت زيست‌محيطي نيز در مركز شهر (مناطق 1 تا 3 شهري) بود. بر اين اساس، توسعه بام سبز و پوشش گياهي سازمان‌يافته و متناسب با آب و هواي بومي، بهترين راهكار براي تعديل جزيره حرارتي و برون‌رفت از بحران پيش روست.