شدود سه‌گانه در آثار مراغي و فرزندش عبدالعزيز

موضوع اين مقاله بررسي نمونه شَدّهاي سه‌گانه‌ي مطرح شده در آثار عبدالقادر مراغي و فرزندش عبدالعزير است. شَدّ معاني مختلفي داشته كه در آثار شخصيت‌هاي مذكور به معناي كوك سازهاي زهي از جمله عود بوده است. اين كوك‌ها برآيند نغمات اصلي تعدادي از ادوار نغمگي، يا كوكي براي اداوار ايقاعي بوده‌اند. هدف از شكل‌گيري اين گونه‌ها اتوس يا تأثيرگذاري بر مخاطبان از جمله گريه، خواب، خندادن و غيره بوده‌ است. در اين تحقيق انگيزه‌ي شكل‌گيري شدود، ساختار و تداوم آنها مورد بررسي قرار گرفته است. هدف از اين تحقيق بررسي شدودي است كه در شكل‌گيري شدود چهارگانه‌ي صفوي نقش داشته، تا كنون مورد بررسي جدي قرار نگرفته است. روش تحقيق اين مقاله توصيفي تحليلي است. درك زمانه از تأثرپذيري نظام ادواري دوران بازتابي از افكار قومي دوران بوده است. در اين تأثيرگذاري رفتار اجرايي مجريان و مخاطبان، شرايط زماني و مكاني شرط ضروري بوده است. شدود مذكور منحصر به تعداد برشمرده نبوده، حكايت از سيستم بازي در اين زمينه داشته، از موسيقي آوازي و سازي بهره برده شده است. از منظر تخصصي اين شدود با فاصله‌هاي غير همسان كوك‌ها مي‌شده‌اند. گاه ساختار عملي ادوار نغمگي با ساختار نظري آنها هم‌خواني نداشته است. اين شدود در دوران صفوي تغييرات كمّي و كيفي داشته‌اند.